سندرم آسپرگر را بشناسیم

سندرم آسپرگر یکی از بیماری‌های دوران رشد کودک با عنوان "اختلالات طیف اوتیسم" است. شیوع این بیماری در پسران 4 برابر بیشتر از دختران است. کودکان مبتلا به این بیماری معمولا هوش نرمال تا برتر دارند. برخلاف کودکان اوتیسمی رشد شناختی یا زبانی آن‌ها به تعویق نیفتاده است اما ممکن است الگوهای رفتاری عجیب، مشکلات بزرگ اجتماعی و رفتاری و ویژگی‌های اختلال وسواسی-اجباری داشته باشند. این سندرم یک مشکل مادرزادی است و بر اساس تحقیقات انجام‌شده احتمالا ارثی است. گرچه اختلالات اجتماعی سندرم آسپرگر مادام‌العمر است اما اعتقاد بر این است که مبتلایان به این سندرم می‌توانند با آموزش و حمایت‌های اجتماعی به زندگی طبیعی خود ادامه دهند و زندگی مستقل داشته باشند.

شواهدی وجود دارد که ونسان ون گوگ، امیلی دیکنسون، و آلبرت انیشتین به سندرم آسپرگر مبتلا بوده‌اند. سندرم آسپرگر نام خود را از پزشک متخصص اطفال وینی هانس آسپرگر گرفته است. وی اولین بار در سال 1940 برخی از علائم این سندرم را در فرزند خود دید. کارشناسان حدس می‌زنند این سندرم در نیمی از افراد مبتلا تشخیص داده نمی‌شود.

علائم سندرم آسپرگر

• حساسیت به صدا
• از دست دادن هماهنگی حرکتی
• رفتار اجباری
• تاخیر در رشد
• عدم تمایل به تغییر در زندگی روزمره
• نمای غیرطبیعی صورت
• مشکل در یادگیری چیزهای جدید
• انزوای اجتماعی
• اختلال در حل مشکلات

خودمراقبتی در سندرم آسپرگر

• استفاده از عادات بیمار در جهت حفظ احساس امنیت و آرامش وی
• به حداقل رساندن تغییرات
• ایجاد آمادگی قبل از تغییرات ضروری
• کوتاه و واضح سخن گفتن
• استفاده از علایق کودک برای آموزش مفاهیم جدید
• قرار ندادن کودک در موقعیت‌های اجتماعی که دوست ندارد

بیشتر بخوانید

ارزیابی بیمار و تشخیص این بیماری توسط تیمی از متخصصان که شامل چند روانپزشک، روانشناس، و گفتاردرمان است در یک مرکز درمانی صورت می‌گیرد. این ارزیابی باید شامل بررسی موارد روانشناسی، ارتباطات و ارزیابی عصبی و پزشکی باشد.

از پزشک خود بپرسید

آیا سندرم آسپرگر دلیل علائم فرزند من است؟ کودک من به چه آزمایشاتی نیاز دارد؟ آیا این مرکز ارزیابی سندرم آسپرگر را انجام می‌دهد؟ در این مرحله فرزندم به چه درمان‌هایی نیاز دارد؟

درمان سندرم آسپرگر

درمان شامل بسته به وضعیت بیمار و نیاز او ممکن است هر یک از موارد زیر باشد:

• آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان مبتلا تا یاد بگیرند چگونه با کودکان دیگر تعامل داشته باشند.
• درمان شناختی-رفتاری برای کمک به کودکان در جهت کنترل احساسات و کاهش عادات وسواسی
• کاردرمانی یا فیزیوتراپی برای درمان ناهماهنگی‌های حرکتی
• گفتاردرمانی
• آموزش والدین
• دارودرمانی در صورتی که کودک دچار اضطراب، خشم و بی‌توجهی است.

عوامل تشدیدکننده سندرم آسپرگر

• قرار گرفتن در محیط جدید و غریبه
• استرس
• خشم
• سرخوردگی
• دوره نوجوانی

انتظار می‌رود در سندرم آسپرگر

ممکن است در حدود 3 سالگی فرزندتان متوجه تفاوت او با بقیه شوید. اولین چیزی که متوجه می‌شوید احتمالا تاخیر در پیشرفت حرکاتش مانند تاخیر در راه رفتن یا خزیدن است، حتی ممکن است به صورت اشکال در تکامل رکاب زدن، گرفتن اشیا یا بالا رفتن نیز باشد. علاقه وسواسی به یک موضوع یا شیء واحد نیز یکی از ویژگی‌های اصلی سندرم آسپرگر است. به عنوان مثال، کودک ممکن است چندین ساعت مشغول شمارش اتومبیل‌های عبوری باشد و یا فقط در مورد قطار صحبت کند. کودک ممکن است در تعاملات اجتماعی مشکل داشته باشد و در برابر تغییر مقاوم باشد. کودک مبتلا به آسپرگر ممکن است در برخی زمینه‌ها مثل اعداد، ریاضیات، کامپیوتر، یا موسیقی به طور ویژه‌ای استعداد داشته باشد.

روانپزشک کودک یا نوجوان می‌تواند مشکل کودک را تشخیص دهد و در تدوین برنامه‌ای موثر برای پیشرف او به والدین کمک کند.

هیچ راه خاصی برای مقابله با سندرم آسپرگر وجود ندارد، اما بسیاری از درمان ترکیبی روان‌درمانی، آموزش ویژه، اصلاح رفتار، و آموزش والدین استفاده می‌کنند. در برخی موارد گاهی دارودرمانی نیز توصیه می‌شود.

بسیاری از کودکان با کمک‌های اولیه خوب قادر به مقابله با معلولیت ناشی از این سندرم هستند و می‌توانند وارد دانشگاه و مشاغل مختلف شوند. با این حال ممکن است کودک برای داشتن زندگی طبیعی و مقابله با چالش‌های زندگی به تداوم حمایت‌ها نیاز داشته باشد.

حقایقی درمورد سندرم آسپرگر

کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر در معرض خطر افسردگی، اختلال کمبود توجه، اسکیزوفرنی و اختلال وسواسی-اجباری هستند.