توجه فرمایید :
اطلاعات دارویی زیر صرفا جهت ارتقای سطح آگاهی کاربران این سایت می باشد ، از این رو سایت هیچگونه مسئولیت و ضمانتی در قبال مصرف خودسرانه دارو بدون تجویز پزشک ندارد.
گروه دارویی
داروی ضد صرعموارد مصرف
بعنوان یک درمان کمکی در بالغین و کودکان بالای 2 سال در درمان تشنجهای پارشیل با یا بدون ژنرالیزاسیون ثانویه، تشنج همراه با سندرم لنوکس گاستات و تشنجهای تونیک کلونیک ژنرالیزه اولیه بکار می رود.موارد منع مصرف
هشدارها
1- این دارو در بیماران دچار اختلالات کبدی یا کلیوی بایستی محتاطانه مصرف شود.2- هیدراتاسیون کافی جهت کاهش خطر ایجاد سنگ کلیه بخصوص در بیماران مستعد توصیه می شود.
3- مراقبت کافی در حین ترک دارو، بایستی صورت گیرد.
عوارض جانبی
شامل آتاکسی، اختلال تمرکز، کونفوزیون، گیجی، خستگی، پارتزی یا هیپوستزی، خواب آلودگی، مشکلات حافظه و تکلم، اضطراب، بیقراری، عصبی بودن، تغیرات هیجانی و افسردگی، درد شکمی،بی اشتهایی،نیستاگموس،دو بینی، لکوپنی،بی خوابی،کندی روانی-حرکتی،اختلال تکلم، تغییر مزه، اختلالات بینایی و کاهش وزن، افزایش ریسک ایجاد سنگ کلیوی در بیماران مستعد، کاهش تعریق با هیپرترمی خصوصاً در اطفال و موارد نادری از میوپی حاد ثانویه به گلوکوم زاویه بسته از دیگر عوارض آن است.توصیه ها
مقدار مصرف
چه بصورت مونوتراپی و چه درمان کمکی، دوز اولیه شروع در بالغین 25 میلی گرم یک بار در روز از طریق خوراکی به مدت یک هفته که به فواصل 2-1 هفته ای، به میزان 50-25 میلی گرم افزایش یافته تا زمانیکه پاسخ بالینی ظاهر گردد. دوز روزانه بیشتر از 25 میلی گرم بایستی در دو دوز منقسم تجویز شود. دوز معمول روزانه بعنوان درمان کمکی 400-300 میلی گرم است اگر چه برخی بیماران به دوزهای بالاتر از 800 میلی گرم هم نیاز پیدا می کنند. در مونوتراپی دامنه معمول دوز روزانه بین 400-100 میلی گرم است. در کودکان 16-2 ساله، دوز اولیه بعنوان درمان کمکی، 25 میلی گرم شبانه در هفته اول است که در فواصل 2-1 هفته ای به میزان 3-1 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن افزایش می یابد. پس از آن، دوز توصیه شده حدود 9-5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم روزانه است که در دو دوز منقسم داده شده و حداکثر به mg/kg 30 در روز می رسد.جهت مونوتراپی در اطفال 6 سال و یا بالاتر با دوز mg/kg 1-0/5 روزانه شروع و در فواصل 2-1 هفته ای به میزان mg/kg 1-0/5 افزایش می یابد. دوز معمول روزانه mg/kg6-3 در دو دوز منقسم است.
در صورت عدم تحمل رژیمهای فوق، افزایش دوز به میزان کمتر و با فواصل بیشتر ممکن است لازم باشد. در بیماران با اختلال عملکرد کلیوی متوسط تا شدید، دوزاژ دارو باید به نصف کاهش یابد. همانند سایر داروهای ضد صرع، قطع توپیرامات یا تعویض آن به یک داروی ضد صرعی دیگر بایستی بتدریج صورت گیرد تا از خطر تشنج جلوگیری شود
