آفازی می تواند بر توانایی صحبت کردن، نوشتن و درک زبان چه در حالت گفتار و چه در حالت نوشتار اثرگذار باشد.

آفازی عمدتاً پس از یک صدمه ی ناشی از سکته ی مغزی و یا جراحات سر ایجاد می گردد.

 آفازی همچنین می تواند بر اثر یک تومور مغزی در حال گسترش اتفاق افتد؛ و یا همچنین می تواند بر اثر یک نوعی از بیمارهای دژنراتیو رخ دهد.

میزان توانایی زبانی فرد بستگی به محل و میزان آسیب مغزی و دلیل آسیب مغزی بستگی دارد.

وقتی که علت بیماری شناخته شد، درمان اصلی آفازی که گفتار درمانی است آغاز می گردد. فرد مبتلا به آفازی دوباره شروع به یادگیری زبان می کند و به تمرین مهارتهای زبان می پردازد و در چنین شرایطی فرد مهارت لازم برای استفاده از راههای دیگر برای برقراری ارتباط را فرا می گیرد. اعضای خانواده اغلب در این فرآیند شرکت می کنند و به فرد در برقراری ارتباط کمک می نماید.

ویژگیهای کلامی فرد مبتلا به آفازی

کوتاه و ناکامل صحبت می کند.

جملاتش نامفهوم است.

لغات و گاهی چند حرف لغت را جابجا می گوید.

لغاتش نامشخص است.

متوجه صحبت بقیه افراد نمی شود.

جملاتی که می نویسد معقول نیستند.

شدت و میزان آفازی بستگی به میزان آسیب و منطقه ی آسیب دیده ی مغز دارد.