بطور طبیعی، عرق کردن راهی برای خنک کردن بدن است، اما هنگامیکه فردی در شرایط عادی، تعریق بیش از اندازه داشته باشد به این حالت هایپرهیدروز میگویند.
بیشتر افرادی که به هایپرهیدروز مبتلا هستند از یک یا چند ناحیه تعریق بیش از حد دارند.
 این نواحی معمولا کف دست و پا، زیر بغل و یا گاهی سر و صورت است. هایپرهیدروز، هرچند خطری برای سلامتی ندارد، اما میتواند باعث ناراحتی فرد مبتلا در میان جمع شده،  در فعالیتهای روزمره وی(همچون نوشتن یا کار با صفحه کلید کامپیوتر) تداخل ایجاد کرده، یا اینکه مثلا در مورد تعریق زیر بغل باعث خراب شدن البسه شود.
البته باید توجه داشت که گاهی اوقات تعریق، اولیه نبوده و بطور ثانوی به شرایط و بیماریهای دیگری چون یایسگی، دیابت، چاقی مفرط، پرکاری تیرویید، نقرس، ضربات مغزی و غیره ایجار میشود که در این شرایط، معمولا تمام بدن عرق میکند و برخورد با آن متفاوت است.
حدود سه درصد افراد به هایپرهیدروز اولیه مبتلا هستند. در تعدادی از این افراد زمینه ی خانوادگی برای هایپرهیدروز وجود دارد و خیلی ها هم تحت شرایط استرس دچار تعریق زیاد میشوند.

برخلاف شایعات موجود، هیچ مدرکی دال بر ارتباط استفاده از این داروها و سرطان سینه یا آلزایمر وجود ندارد.

. در این روش با دستگاهی که ولتاژ پایینی از الکتریسیته تولید میکند، جلوی فعالیت غدد عرق گرفته میشود. این روش فقط برای کف دست و پا قابل استفاده است.

این روش از موثرترین روشهای درمان هایپرهیدروز است و بخصوص برای تعریق زیر بغل کارآیی فوقالعاده ای دارد، اما دو ایراد دارد: اثر آن حدود شش ماه باقی میماند و قدری هم دردناک است.

در حال حاضر بهترین دستگاه برای این منظور "میرا درای"هست که متاسفانه تنها در مراکز کمی در دسترس است و البته اثر درازمدت آن هنوز مشخص نیست.

با برداشتن غدد عرق و یا با سمپاتکتومی میتوان هایپرهیدروز را درمان کرد، اما جراحی ممکن است با عوارضی همراه باشد و معمولا وقتی بکار میرود که سایر روشها موثر نباشد.