کودکان سالم  زبان را به راحتی فرا می‌گیرند زیرا علاقه و کشش درونی برای ایجاد ارتباط به دیگران دارند اما کودکان اوتیسمی در یادگیری زبان مشکل دارند زیرا آن علاقه درونی برای ایجاد ارتباط در آنها وجود ندارد. 

کودک اغلب در تولید آواها و به کارگیری ساختار صحیح جملات مشکلی ندارد اما جملاتی که استفاده می‌کند به لحاظ معنی‌شناسی و کاربرد شناسی مناسب نیستند به همین خاطر به این بیماری ، بیماری معنا و کاربردمی گویند. 

کودکان اوتیسمی دارای وی‍‍‍‍ژگی‌های زبانی زیر هستند :

- اغلب با صدای افراد به سمت آنها برنمی‌گردند اما به صداهای خاصی حساسند مثلاً صدای باز شدن پاکت بیسکویت .

- در درک جملات دیگران ناتوانند .

- با اعضای بدن به خصوص چشم و حرکات دست ارتباط برقرار نمی کنند و حتی به شییی که می‌خواهند هم با دست اشاره نمی کنند .

- دامنه لغاتشان وسیع است و همین امر باعث می شود گاهی پزشک نتواند مطمین شود که در زبان‌آموزی کودک مشکلی وجود دارد .

- رعایت نوبت در هر چیزی برایشان غیر ممکن است از جمله گفتگو با دیگران

- از عناصر زبر زنجیری کلام بد استفاده می کنند طوری که آهنگ وزیر و بمی گفتار آنها غیر عادی به نظر می رسد .

- در طول مکالمه ارتباط چشمی با مخاطب برقراری نمی کنند .

-از درک جوک ،  استعاره و طعنه و کنایه عاجزند .

- بیشتر سعی می‌کنند از جملات پیش ساخته‌ای که حفظ کرده‌اند در ارتباط استفاده کنند و جمله جدیدی خودشان نسازند .

- فقط قادرند معانی ظاهری جملات را متوجه شوند بدون آنکه هدف واقعی گوینده را درک کرده باشند .

- خودشان سوال نمی‌کنند و به ندرت می توانند به سوالات دیگران پاسخ مناسب بدهند

الگوی یادگیری دو بخش صرف و نحو زبان در کودکان مبتلا به  اوتیسم تقریباً شبیه کودکان عادی است. 

مشکل اصلی  گفتار در مبتلایان مشکلات کاربرد شناسی است، عدم توانایی در برقراری ارتباط  اجتماعی کودک به خاطر ناتوانی در کاربردشناسی زبان است که از توانمندی‌های نیمکره راست مغز است.  در واقع در بیماران مبتلا به اوتیسم توانایی‌های زبانی مربوط به نیمکره چپ، آسیب قابل‌ توجهی  نمی‌بیند اما توانایی‌های زبانی که نیازمند سیگنال‌های عصبی نیمکره راست است مختل می شود

شاخص ترین ویژگی فرد مبتلا به اوتیسم مشکل در روابط اجتماعی است.  برجسته ترین ویژگی در گفتار فرد مبتلا هم اختلال در کاربردشناسی زبان است.  به همین خاطر بسیاری از محققان این دو اختلال اصلی را مرتبط به هم می‌دانند چون کاربردشناسی بخشی از توانش اجتماعی است.