اولین بار این بیماری توسط عصب شناس بریتانیایی دکتر سامویل ویلسون در سال 1912 مورد شناسایی قرار گرفت.

کبد فرد مبتلا به بیماری ویلسون قادر به دفع کردن مس به صفرا نمی باشد. به همین دلیل مس در کبد تجمع می یابد و در نتیجه به ارگانهای بدن آسیب می رساند تاجاییکه کبد شروع به دفع مس به داخل جریان خون می نماید. در نتیجه جریان خون مس را به سایر نقاط بدن مانند مغز، کلیه ها، چشم ها و سایر اندامهای حیاتی می برد.

نقش مس در سلامت افراد:

مس نقش مهمی در بدن ایفا می کند؛ در تکامل استخوانها، اعصاب، کلاژن و ملانین نیاز به مس است. در حالت نرمال، مس توسط بدن جذب می شود و مقادیر اضافه ی آن توسط کبد از طریق صفرا دفع می گردد.

سن بروز بیماری ویلسون:

علایم بیماری ویلسون اغلب بین سنین 3 تا 35 سال نمود پیدا می کنند.

عوارض شایع بیماری ویلسون:

شایعترین و خطرناک ترین تاثیر آن، اختلال در عملکرد کبد و همچنین آسیب به سیستم عصبی مرکزی می باشد.

اگر این شرایط در مراحل اولیه تشخیص داده نشود و مورد درمان قرار نگیرد آنگاه این بیماری می تواند مرگ فرد بیمار را در پی داشته باشد.