این کشف می تواند روشی جدید برای درمان این اختلال مغزی مزمن، شدید و ناتوان کننده که مردم را درطول تاریخ تحت تاثیر قرار داده است، فرآهم آورد.

اسکیزوفرنی در 1% از جمعیت کلی، اما در 10% از افرادی که دارای فامیلی درجه یک با این اختلال هستند، مانند والد، برادر یا خواهر بیمار، بروز می کند.

از دیرباز درمان این اختلال برروی عدم تعادل در واکنش های پیچیده شیمیایی مرتبط با مغز، تمرکز نموده است. با درمان نوروترانسمیترهای دوپامین و گلوتامات، داروهای آنتی سایکوتیک به منظور کنترل این اختلال، به کار برده می شوند. هرچندکه، این داروها اکثر اوقات دارای عوارض جانبی هستند و اگر بیمار خوردن آنها را متوقف نماید، بیماریشان عود می کند.

سطوح بیشتر میکروگلیا در افراد دارای اسکیزوفرنی

سلول های ایمنی بنام میکروگلیا، به آسیب و عفونت در مغز پاسخ می دهند. محققان دریافته اند که سطوح فعالیت میکروگلیا در مغز افراد اسکیزوفرنی براساس میزان شدت علایم، افزایش می یابد و همچنین این افراد دارای سطوح بسیار بالایی از فعالیت این سلول های ایمنی در مغزشان هستند.

اثرات اسکیزوفرنی می تواند برای بیماران و خانواده ها، ویرانگر باشد. ممکن است بیماران، هذیان و توهم را تجربه و باور کنند که افراد دیگر قادر به خواندن مغزشان و کنترل آنها هستند یا قصد آسیب رساندن به آنها را دارند. این می تواند بیمارن را وحشت زده و آنها را از کنترل خارج یا به شدت آشفته سازد. همچنین رفتار خطرناک یا نامناسب می تواند مانند خطر سوی مصرف مواد و خودکشی، بروز کند. در بسیاری از افراد اسکیزوفرنی، برنامه ریزی شغلی یا انجام کارهای شخصیشان دشوار است، بنابراین نیازمند بستگانی برای کمک به آنها می باشند.