داروهای ضد درد و آسیب کلیه ها

داروی ضد درد و یا ضد التهاب داروهایی هستند که برای رفع و تخفیف درد و التهاب مصرف می شوند.  این داروها که اغلب بصورت رایج  توسط بیماران استفاده می شوند شامل ایبوپروفن، ناپروکسن ، ایندومتاسین، آسپرین و استامینوفن هستند.
این داروها در مقادیر معمول و طول دوره های کوتاه که توسط پزشک تجویز می شوند اغلب برای بیماران بی خطرند. اما شرایطی در بدن ممکن است وجود داشته باشد که آسیب ناشی از این داروها برای فرد ایجاد نماید.

داروهای مسکن درد دو نوع آسیب کلیه ایجاد می نمایند:

1. نارسایی حاد کلیه
2. نارسایی مزمن کلیه

نارسایی حاد (ناگهانی) کلیه

در منابع پزشکی مواردی از نارسایی حاد (ناگهانی) بدنبال مصرف داروهایی مانند آسپرین، ناپروکسن و ایبوپروفن وجود دارد. گاهی افرادیکه بیماری زمینه ای مانند لوپوس ، نارسایی مزمن کلیه و یا مصرف الکل سنگین در طی روزهای اخیر داشته اند می توانند با مقادیر کم این داروها دچار نارسایی مزمن گردند.
درمان نارسایی حاد کلیه در بسیاری از مواقع همودیالیز است. خوشبختانه در بسیاری از مواقع این مشکل با قطع دارو و دیالیز بر طرف می شوند.

آسیب کلیه ناشی داروهای ضد درد (آنالژزیک نفروپاتی)

نوع دوم درگیری ناشی از داروهای ضد درد با مصرف طولانی مثلا سالیانه این داروها ایجاد می شود. این حالت باعث آسیب غیر قابل برگشت کلیه ها می شود که بیمار نیاز به دیالیز دایمی و یا پیوند کلیه برای زندگی عادی پیدا می نماید. این بیماری در خانم های بالای 30 سال بیشتر از مردان دیده می شود.

پیشگیری از آسیب غیرقابل برگشت کلیه ها ناشی از داروهای ضد درد و ضد التهاب

بیمارانی که عوامل مستعد کننده ای برای  تسهیل آسیب کلیه دارند باید بصورت پیوسته کارکرد کلیه های شان مورد بررسی قرار گیرند و اگر بدون مجوز داروهای ضد درد را تهیه و مصرف می نمایند حتما با پزشک خود در میان بگذارند تا پزشک بفکر پایش عملکرد کلیه های آنها باشند.

درمان آسیب کلیه ها ناشی از داروهای ضد درد و ضد التهاب

اگر برای درد از این داروها استفاده می نمایید بفکر راه های جایگزین کاهش درد مانند رفتار درمانی و یا روش های Relaxation  باشید.

ممکن است بر اساس وسعت در گیری کلیه ها فرد داروهایی برای کنترل کم خونی و یا محدودیت مصرف مایعات و یا نمک لازم داشته باشد.