چربیها در بدن به صورتهای مختلف ذخیره می گردند. در بررسی های بعمل آمده بر روی موشها نتایج نشان داد که ژنهایی که بطور بالقوه با بافت چربی قهوه ای در ارتباط هستند، در بافت چربی سفید فعالتر می باشند. موشهایی که از فقدان پروتیین SLRL1 رنج می برند، گرمای بیشتری تولید نموده و مصرف انرژی در بدن این موشها مخصوصاً پس از تغذیه با یک رژیم غذایی پرچرب افزایش می یابد.نتایج بدست آمده می تواند در جهت درمان چاقی و سایر بیماریهای متابولیک کمک کننده باشد.

نتایج تحقیقات صورت گرفته در این زمینه حاکی از آنست که پروتیین SLRL1 به گیرنده های خاصی بر روی سلولهای چربی وصل می شوند و از فعالیت حرارت زایی آنها جلوگیری به عمل می آورند.

 با بررسی میزان SLRL1در انسانها محققان متوجه شدند که غلظت این پروتیین در خون متناسب با بافت چربی کل بدن می باشد. به عبارت دیگر هر چه تراکم این پروتیین در بدن بیشتر باشد، بافت چربی کل بدن نیز بیشتر خواهد بود.

 SLRL1 باعث افزایش مقاومت چربیهای بدن در برابر سوزانده شدن می گردند. این نتایج نشان دهنده ی آنست که چرا افراد دارای اضافه وزن در کاهش وزن خود کمتر موفق می شوند.

در واقع چربیهای ذخیره شده در بدن فرد چاق بطور فعال در برابر هر تلاشی برای سوزاندن چربیها در سطح مولکولی مبارزه می نمایند.