طبق گفته های دکتر سیگرید ویسی Dr. Sigrid Veasey ، عصب شناس، استاد یار و عضو مرکز نوروبایولوژی و خواب در دانشگاه پزشکی پرلمن Perelman ، این اولین باری است که آنها توانسته اند نشان دهند کمبود خواب اثر مستقیم بر تخریب سلول های عصبی دارد.

مطالعه ی دیگری نیز به تاثیر کم خوابی و خطر بالا و زود هنگام زوال مغز اشاره دارد.

کم خوابی و آسیب مغز ارتباط مستقیم دارند.

در اولین مطالعه ی این بحث، چاپ شده در مجله ی نوروسایِنس 1، 2 و 3 Journal of Neuroscience ، خواب لازمه ی بقای هموستاز متابولیک (metabolic homeostasis ) در مغز شما می باشد. هوشیاری و استرس میتوکندری با هم ارتباط مستقیم داشته و بدون خواب کافی تولید نورون ها متوقف می شوند.

این تحقیقات همچنین نشان میدهد که جبران کم خوابی های پیش آمده، در روزهای آخر هفته، از این صدمه جلوگیری نمی کند. محققین برای نتیجه گیری، موش های آزمایشگاهی را در یک برنامه ی خواب غیرمنظم، شبیه به شیفت های کاری، قرار دادند. یک برنامه ی خوابی منقطع و نامنظم تاثیر غیرقابل جبرانی بر آسیب های مغزی داشت. در حقیقت موش ها 25% از سلول های عصبیِ خود را در بخشِ Locus Coeruleus که غده ای در ساقه ی مغز است و با فعالیت های تحریک جنسی، هوشیاری و روند شناخت ارتباط دارد، از دست دادند. به گزارش مجله ی تایمز، دانشمندان بر این عقیده اند که برنامه ی خواب منقطع در موش ها در سلول های جدیدشان مقدار بیشتری سرتونین نوع سه (پروتیین افزایش انرژی و محافظت از موشها) تولید می کند. اما همانطور که ممکن است برای کارگرهای شیفتی پیش بیاید، بعد از چند روز بیخوابی تولید پروتیین به شدت کاهش یافته و سلول ها با سرعت بیشتری رو به زوال می روند.

بی خوابی های مزمن می تواند باعث بروز علایم آلزایمر شود.

در همین راستا، بنا بر پژوهشی که در مجله ی نوروبایولوژی ایجینگ به چاپ رسید، آن دسته از افرادی که از بی خوابی های مزمن رنج می برند، ممکن است زودتر از افرادی که استراحت کافی دارند دچار بیماری آلزایمر شوند.

به گفته ی نویسنده ی برجسته دومینیک پرادیکو Domenico Pratico ، استاد داروشناسی، میکروبیولوژی و ایمن شناسی در دانشگاه پزشکی: "بزرگترین مساله ی بایولوژیکی که در نظر داریم در این تحقیق به آن اشاره کنیم این است که آیا اختلال خواب عامل ایجاد آلزایمر است یا بعد از بوجود آمدن بیماری بروز می کند."

برای ایجاد آلزایمر در موش های آزمایشگاهی محققین گروهی از موشها را به مدت دوازده ساعت در نور و دوازده ساعت در تاریکی قرار داند، در حالیکه گروه دیگری از این موش ها به مدت بیست ساعت در روشنایی و فقط چهار ساعت در تاریکی بودند. کمبود تاریکی به صورت مشهودی میزان خواب در موش ها را کاهش داد.

در پایان این مطالعه ی هشت هفته ای موش های که خواب کمتری داشتند ضعف چشمگیری در حافظه شان مشاهده شد. تواناییِ آنها در یادگیری مطالب جدید نیز مختل شد. علیرغم اینکه برای هر دو گروه از موش ها به یک میزان پلاک آمیلوییدوز (plaque amyloid ) به مغزشان تزریق شده بود.  

بنا بر اظهارات دکتر پرادیکو: "ما در گروهی که دچار اختلالات خواب بودند شاهد افزایش مشهود میزان تولید پروتیین Tau که تبدیل به فسفر شده و ارتباطات سلول های عصبی مغز را برقرار می کند، بودیم. به موجب غیرطبیعی بودن فسفوریلاسیون در پروتیین Tau آن دسته از موش ها که از خوابیدن شان جلوگیری شده بود اختلالات زیادی در ارتباطات سیناپسی شان مشاهده شد. این بی خوابی ها منجر به متوقف شدن توانایی های مغز برای یادگیری، شکل گیریِ خاطرات جدید و دیگر عملکردهای شناختی و سرانجام بیماری آلزایمر می شود."

از آنجاییکه هر دو گروه از موشها مستعد بیماری آلزایمر بودند ولی گروهی که با فقدان خواب مواجه بود زودتر از گروه دیگر دچار مشکلات مربوط به زوال عقل گردید محققین باور دارند که کمبود خواب به عنوان محرک پاتولوژیک عمل می کند که باعث تسریع بیماری می شود.

محققین به این نتیجه رسیدند که اختلال خواب مزمن عامل خطرناک در ایجاد بیماری آلزایمر است.

همچنین تحقیقات پیشینِ چاپ شده در مجله ی ساینس Science Journal نشان داد که مغز شما در طول خواب پسمانده های سمیِ مغز را پاک می کند.