اختلال بیش فعالی نوعی اختلال رفتاری عصبی است. این اختلال اغلب در دوران کودکی تشخیص داده می شود اما در بزرگسالان نیز ممکن است برخی از علایم آن مشاهده گردد. بر اساس آمارهای انجمن روانپزشکان امریکا، حدود 9 درصد کودکان دبستانی دچار اختلال بیش فعالی هستند.

همچنین آمارها نشان می دهد که حدود 4 درصد بزرگسالان نیز از علایم اختلال بیش فعالی رنج می برند.

شایع ترین علایم بیش فعالی شامل:

عدم توانایی در توجه، تمرکز و انجام و به پایان رساندن امور

چه عواملی باعث بروز اختلال بیش فعالی می شود؟

محققان تاکنون نتوانسته اند علت اصلی بروز اختلال بیش فعالی را کشف نمایند. پژوهشگران به این باورند که به مجموع عواملی همچون ژنتیک، فاکتورهای محیطی و رژین غذایی می تواند بر روی بروز اختلال بیش فعالی تاثیر گذار باشند. در بسیاری از مطالعات صورت  گرفته نتایج نشان داده اند که ژنتیک اصلی ترین علت بروز اختلال بیش فعالی است.

در فردی با سابقه ی خانوادگی بروز اختلال بیش فعالی احتمال بروز این اختلال بسیار زیاد خواهد بود. کودکانی که دچار اختلال بیش فعالی هستند اغلب دارای والدین، خواهر و برادر و یا نزدیکانی هستند که مبتلا به اختلال بیش فعالی بوده اند.

بر طبق گزارش انجمن ملی سلامت، حدود یک سوم پدرهایی که دچار اختلال بیش فعالی بوده اند فرزندان بیش فعال خواهند داشت.

دوقلوها:

احتمال بروز اختلال بیش فعالی در دو قلوها بیشتر از تک قلوهاست. اگر یکی از قل ها مبتلا به بیش فعالی باشد، 75 درصد احتمال ابتلای قل دومی به بیش فعالی وجود دارد.

ریسک فاکتورهای دیگر ابتلا به بیش فعالی بجز دی ان ای

 عوامل دیگری نیز در بروز بیش فعالی نقش دارند عواملی همچون:

1- محرکهای محیطی

2- صدمات و آسیب های مغزی

3- مصرف الکل و تنباکو توسط مادر در دوران بارداری

4- زایمان زودرس و نارس بودن جنین