بارداری همزمان با میوم رحمی (فیبروم رحمی) یکی از چالش‌های مهم در دوران بارداری محسوب می‌شود، چرا که می‌تواند بر روند بارداری، زایمان و سلامت مادر و جنین تأثیر بگذارد. فیبروم‌ها تومورهای خوش‌خیم عضلانی هستند که در دیواره رحم رشد می‌کنند و شایع‌ترین تومور خوش‌خیم لگنی در زنان سنین باروری به شمار می‌آیند. در حدود ۱ تا ۱۰ درصد از بارداری‌ها، میوم رحمی وجود دارد و با توجه به اندازه، محل قرارگیری و تعداد آن‌ها، عوارض مختلفی ممکن است رخ دهد.

تأثیر میوم رحمی بر بارداری:

1. خطر سقط: وجود فیبروم به‌ویژه اگر در نزدیکی حفره آندومتر یا ساب موکوزال باشد، خطر سقط خودبه‌خودی را افزایش می‌دهد.

2. درد شکمی: بخصوص در سه‌ماهه دوم بارداری، به دلیل نکروز قرمز (red degeneration) که به دنبال اختلال در خونرسانی فیبروم رخ می‌دهد.

3. زایمان زودرس: به دلیل تحریک رحمی یا کاهش فضای داخل رحم.

4. ناهنجاری‌های قرارگیری جنین: به‌خصوص اگر فیبروم در بخش تحتانی رحم یا نزدیک به سرویکس باشد، می‌تواند مانع قرارگیری مناسب جنین شود.

5. محدودیت رشد داخل رحمی (IUGR): در موارد نادر، به دلیل کاهش فضای رحم یا اختلال در خونرسانی جفت.

6. مشکلات زایمانی: از جمله دیستوشی، نیاز به سزارین، یا باقی ماندن جفت (retained placenta).

7. خطر بالای خونریزی پس از زایمان: به‌ویژه در میوم‌های ساب‌موکوزال یا داخل جداری بزرگ.

مدیریت بارداری با میوم:

• در اغلب موارد، میوم‌ها در طول بارداری بدون علامت باقی می‌مانند و نیازی به درمان خاصی ندارند.

• در صورت بروز درد شدید یا خونریزی، اقدامات حمایتی و در برخی موارد بستری ضروری است.

• جراحی برداشت میوم (میومکتومی) در دوران بارداری به‌ندرت انجام می‌شود، مگر در شرایط اورژانسی.

• تصمیم‌گیری درباره نوع زایمان به محل و اندازه میوم بستگی دارد؛ مثلاً میوم‌های بزرگ در سگمان تحتانی رحم یا مسدودکننده کانال زایمان ممکن است ای indication برای سزارین باشند.

به طور کلی، وجود میوم در دوران بارداری نیازمند پایش دقیق‌تر و مراقبت‌های تخصصی است، اما در بسیاری از موارد، بارداری به صورت طبیعی پیش می‌رود. مشاوره با متخصص زنان، بررسی دقیق اندازه و محل فیبروم، و تنظیم برنامه مراقبتی مناسب، نقش کلیدی در به حداقل رساندن عوارض دارد.