تشخیص بیماری‌های کلیوی

 بیماری کلیوی مزمن CKD قابل‌درمان نیست و در صورت عدم درمان ممکن است منجر به مرحله پایانی بیماری کلیوی ESKD گردد. همان‌طور که در فصول قبلی بررسی شد، فرد مبتلا به CKD می‌تواند هیچ علائمی نداشته باشد، یعنی، هیچ علامتی از بیماری بروز نکند؛ اما اگر تشخیص بیماری کلیوی به‌موقع انجام شود، درمان مناسب پزشکی را می‌توان انجام داد و پیشرفت ESKD می‌تواند به تاخیر بیفتد یا کند شود؛ بنابراین هر زمانی که مشکوک به مشکل کلیوی هستیم، توصیه می‌شود که معاینه سریع و تشخیص زودهنگام صورت گیرد.

چه کسانی باید کلیه‌هایشان را چک کنند؟

چه کسانی در معرض خطر زیاد گسترش مشکلات کلیوی قرار دارند؟

همه ممکن است دچار مشکلات کلیوی شوند اما در حالات زیر خطر بیشتر است:

• علائم بیماری کلیوی
• دیابت
• مشکل در کنترل فشارخون
• تاریخچه خانوادگی بیماری کلیوی، دیابت و فشارخون
• مصرف طولانی‌مدت تنباکو، چاقی مزمن و / یا کهولت سن
• مصرف طولانی‌مدت مسکن‌هایی نظیر داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (ایبوپروفن، ناپروکسن)
• نقایص مادرزادی دستگاه ادراری.

غربالگری در چنین افراد پرخطری به کشف زودهنگام و تشخیص بیماری کلیوی کمک می‌کند. مراحل ابتدایی بیماری‌های کلیوی معمولاً بدون علامت هستند، تنها راه کشف این بیماری‌ها انجام آزمایش است.

چگونه مشکلات کلیوی را تشخیص بدهیم؟

معمولاً چه آزمایش‌هایی انجام می‌شوند؟

پزشکان برای تشخیص مشکلات مختلف کلیوی یک تاریخچه مشروح از بیمار می‌گیرند، فرد را کاملاً معاینه می‌کنند، فشارخون را بررسی کرده و پس‌ازآن آزمایش‌های مناسب را توصیه می‌کنند.

متداول‌ترین و سودمندترین آزمایش‌های انجام‌شده عبارت‌اند از

آزمایش ادرار، آزمایش خون و بررسی‌های رادیولوژی.

• آزمایش‌های ادرار آزمایش‌های مختلف ادرار اسناد سودمندی را برای تشخیص انواع مختلف بیماری‌های کلیوی ارائه می‌کنند.
• آزمایش متداول ادرار
• آزمایشی ساده، ارزان و از نظر تشخیصی بسیار سودمند است.
• حالات غیرطبیعی مشاهده‌شده در آزمایش متداول ادرار اسناد تشخیصی مهمی را ارائه می‌کند اما یک آزمایش ادرار طبیعی لزوماً بیماری‌های کلیوی زمینه‌ای را رد نمی‌کند.
• وجود پروتئین در ادرار (پروتئینوری) در بیماری‌های مختلف کلیوی دیده می‌شود. هرگز نباید آن را نادیده گرفت. وجود پروتئین در ادرار می‌تواند اولین، ابتدایی‌ترین و تنها هشدار علامت بیماری کلیوی مزمن (و حتی بیماری قلبی) باشد. برای مثال پروتئینوری اولین علامت درگیری کلیه در دیابت است.
• وجود باکتری در ادرار می‌تواند نشانه وجود عفونت مجاری ادراری باشد
• وجود پروتئین و گلبول‌های قرمز در ادرار می‌تواند نشانه وجود بیماری‌های التهابی کلیه مانند گلومرولونفریتها باشد.

میکروآلبومینوری

 میکروآلبومینوری یعنی مقادیر خیلی کمی از پروتئین در ادرار دیده می‌شوند. این آزمایش اولین و ابتدایی‌ترین سند تشخیص درگیری کلیه در بیماری دیابت است. در این مرحله، بیماری می‌تواند از طریق درمان صحیح و دقیق به‌صورت بالقوه برگشت‌پذیر باشد. انجام آزمایش ساده ادراری متداول در کشف و تشخیص ابتدایی بیماری کلیوی بسیار مهم است.

سایر آزمایش‌های ادراری

• ادرار 24 ساعته برای پروتئین: در بیمارانی که پروتئین در ادرارشان دیده می‌شود، این آزمایش لزوماً مقدار کل و دقیق دفع پروتئین در 24 ساعت را مشخص می‌کند. این آزمایش برای ارزیابی شدت بیماری و تاثیر درمان بر دفع پروتئین مهم است.
• کشت و آزمایش حساسیتی: این آزمایش اطلاعات ارزشمندی درباره نوع باکتری که موجب عفونت ادراری می‌شود و انتخاب آنتی‌بیوتیک مناسب درمان را ارائه می‌کند. ممکن است 72-48 ساعت طول می‌کشد تا نتایج نهایی این آزمایش را به دست بیاوریم.